Ο Μάρλον Μπράντο, σημάδεψε τη δεκαετία του 1950, ερμηνεύοντας τον ασύμβατο εαυτό του σε αριστουργηματικά φιλμ όπως “Λεωφορείον ο Πόθος”, “Ο Ατίθασος”, “Το Λιμάνι της Αγωνίας”. Όμως στην αυγή της δεκαετίας του ’70 ο Μάρλον Μπράντο θεωρούνταν ως ηθοποιός με μεγάλες δυνατότητες που όμως έπαιζε σε αποτυχημένα φιλμ.
Το κλίμα γύρω από την καριέρα του άλλαξε το 1972. Ήταν 48 ετών όταν ερμήνευσε τον ρόλο του Βίτο Κορλεόνε στον υπέροχο και πετυχημένο “Νονό” του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Εκεί ο Μπράντο ερμήνευε τον πατέρα μαφιόζικης οικογένειας που έχει δεχτεί τους κανόνες του εγκλήματος και της ηθικής των νόμων του υποκόσμου. Εκείνη η ερμηνεία του παραμένει ως μια από τις σημαντικότερες στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο Νονός ήταν μια box – office επιτυχία και ο Μπράντο είδε το όνομά του ως υποψήφιο για Όσκαρ στην κατηγορία “Καλύτερης Ερμηνείας”. Τον Μάρτιο του 1973, στη διάρκεια των 45ων Βραβείων Όσκαρ, κανένας δεν αμφισβήτησε το όνομά του ως νικητή του περίφημου βραβείου.
Η έκπληξη της βραδιάς ήταν πως η συνέχεια του ακούσματος του ονόματος του Μάρλον Μπράντο ως νικητή δεν έγινε μ’ εκείνον να σηκώνεται από τη θέση του και να τρέχει συγκινημένος να παραλάβει το αγαλματίδιο. Αντ’ αυτού μια νεαρή ηθοποιός, η Σαχίν Λίτλφιδερ (Μικρό Φτερό), ανέβηκε στη σκηνή για να παραλάβει το βραβείο του. Η Λίτλφιδερ είχε ρίζες από την ινδιάνικη φυλή Απάτσι.
Ήταν επίσης ακτιβίστρια υπέρ του δικαιωμάτων των Ινδιάνων. Συμφώνησε να ανέβει στη σκηνή για λογαριασμό του Μπράντο εξηγώντας τους λόγους που ο ηθοποιός απορρίπτει το βραβείο του. Ο Μπράντο ήταν ένας μάχιμος ακτιβιστής σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Διαμαρτυρόταν για τον τρόπο που προβάλλονταν οι ιθαγενείς Ινδιάνοι μέσα από τις κινηματογραφικές ταινίες των μεγάλων στούντιο και διαφωνούσε στην εικόνα που ήθελαν να διαμορφώσουν παρουσιάζοντας τους Ινδιάνους ως μέθυσους, αμετροεπείς δολοφόνους, ανθρώπους μειωμένης πνευματικής αξίας.
Το γεγονός που ώθησε τον Μπράντο να αρνηθεί το βραβείο ήταν η βίαιη εμπλοκή των αστυνομικών αρχών και της καταστολής διαμαρτυρίας κατά των ινδιάνων Ογκλάλα και άλλων μελών του Ινδιάνικου κινήματος τον Φεβρουάριο του 1973, που διαμαρτύρονταν για την αποτυχία της αμερικανικής κυβέρνησης να εκπληρώσει τις συνθήκες της μαζί τους.
Η Λίτλφιδερ ανέβηκε στη σκηνή για να παραλάβει το βραβείο, για λογαριασμό του Μπράντο. Στο χέρι της κρατούσε ένα 15σέλιδο λόγο που είχε ετοιμάσει ο Μπράντο και επιθυμούσε να διαβαστεί στη διάρκεια της τελετής. Όμως, πριν η εκδήλωση των βραβείων της Ακαδημίας του Κινηματογράφου ξεκινήσει οι παραγωγοί προειδοποίησαν τη νεαρή ηθοποιό πως η παραμονή της στη σκηνή δεν θα ξεπερνούσε τα 60 δευτερόλεπτα. Αν τα ξεπερνούσε θα την διέκοπταν οι άνδρες ασφαλείας της αίθουσας. Η νεαρή ινδιάνα ηθοποιός αποφάσισε να παρουσιάσει αποσπάσματα του λόγου που είχε γράψει ο Μπράντο υπέρ των δικαιωμάτων των Ινδιάνων της Αμερικής.
Απόσπασμα του λόγου έγραφε. “Είναι αρκετά δύσκολο για τα παιδιά να μεγαλώσουν σε αυτόν τον κόσμο. Τα παιδιά των Ινδιάνων παρακολουθώντας τηλεόραση βλέπουν τους αγώνες των προγόνων τους να ματαιώνονται. Η σκέψη τους τραυματίζεται με τρόπους που ποτέ δεν θα γνωρίσουμε”.
Μερικοί άνθρωποι στο πλήθος αναστατώθηκαν αρνητικά από την ομιλία της Λίτλφιδερ. Άλλοι την χειροκρότησαν και θαύμαζαν το θάρρος να καταδικάσουν δημοσίως την κακομεταχείριση της κινηματογραφικής βιομηχανίας στο πρόσωπο των ιθαγενών Αμερικανών. Δυστυχώς, η καριέρα της νεαρής Ινδιάνας ηθοποιού έληξε μετά από αυτό το περιστατικό. Καμία μεγάλη εταιρεία παραγωγής δεν θέλησε να συνεργαστεί μαζί της λόγω υπερβολικά αρνητικής δημοσιότητας. Ωστόσο, έγινε πρότυπο σε πολλούς ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ιθαγενών Αμερικής. Μετά τον “Νονό”, ο Μάρλον Μπράντο πρωταγωνίστησε σε λίγες ταινίες, όπως “Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι”, και έμεινε ένας σθεναρός υποστηρικτής των ιθαγενών Αμερικανών και των δικαιωμάτων τους για το υπόλοιπο της ζωής του.