Του Νίκου Αρτινού
Φαντάζομαι πως αν ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ ζούσε σήμερα θα ήταν ενθουσιασμένος με τον τρόπο με τον οποίο το streaming σινεμά αποτυπώνει το απαύγασμα των σπουδαίων θεατρικών του κειμένων (το εκπληκτικό σενάριο που έγραψαν ο ίδιος ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Μισοντ μαζί με τον Τζόελ Έτζερτον βασίζεται σε προσαρμογή των έργων Ερρίκος Ε΄, Ερρίκος ο Δ΄, Ερρίκος ο Δ΄: Μέρος Δεύτερο). Θα ήταν πραγματικά ενθουσιασμένος, αφού κρίνοντας το αποτέλεσμα με καθαρά κινηματογραφικά κριτήρια, το φιλμ του Ντέιβιντ Μισοντ είναι μια δραματική περιπέτεια εποχής με μπόλικη δράση, σαιξπηρικό (τραγικό) ύφος με επικά χαμηλότονη (σχεδόν πεσιμιστική) διάθεση. Το σενάριο αποκρίνεται στο ύφος αλλά και στο υψηλό επίπεδο των κλασικών έργων του Σαίξπηρ, ενώ το κάστινγκ είναι αληθινά εμπνευσμένο (σπουδαίοι οι Τιμοτέ Σαλαμέ και Τζόελ Έτζερτον στους κεντρικούς ρόλους, σε αντίθεση με τον Ρόμπερτ Πάτινσον, του οποίου η επιτηδευμένη ερμηνεία είναι αρκούντως ενοχλητική).
Το φιλμ – εκτός από αυτά τα βασικά κινηματογραφικά στοιχεία – ανήκει στην εποχή του μετακινηματογράφου. Γυρισμένο αποκλειστικά για τους (νεαρούς, ως επί το πλείστον) θεατές των smartphones αποδεικνύει ότι το Netflix ήρθε για να μείνει και να αλλάξει την ιστορία του κινηματογράφου. Με τέτοιες – υψηλού επιπέδου – πρωτότυπες κινηματογραφικές παραγωγές οι οποίες παίρνουν κατευθείαν ψηφιακή διανομή μέσω της πλατφόρμας του Netflix αποδεικνύεται επίσης ότι οι δύο βασικοί κλάδοι της μεταπαραγωγής του σινεμά οδηγούνται στην συρίκνωση (παραδοσιακοί τρόποι διανομής και κινηματογραφικές αίθουσες).
Στην ταινία η τραγικότητα πλανάται καθ’ όλη την διάρκεια. Ο Σαίξπηρ αποτελεί τον προγονικό μέντορα για τους Ντέιβιντ Μισοντ και Τζόελ Έτζερτον οι οποίοι παρουσιάζουν την ιστορία ενός νεαρού βασιλιά, ενός χαρισματικού ηγέτη που νοιάζεται αληθινά για το λαό του. Πιστεύει πως θα κάνει την διαφορά σε σχέση με τον τρόπο που άσκησε την εξουσία ο πατέρας του και προηγούμενος βασιλιάς. Όμως, οδηγούμενος από τις συνωμοσίες των ανθρώπων της αυλής του, δεν καταφέρνει να αποφύγει ένα αιματηρό πόλεμο που δεν έπρεπε να γίνει. Η απατηλή κατάσταση ενός ψευδούς γεγονότος, οδηγεί στην εγκαθίδρυση μιας πραγματικής κατάστασης, η οποία θα είχε αποφευχθεί αν τα ψεύδη γίνονταν αντιληπτά εξαρχής. Το φιλμ περιγράφει τις προβοκάτσιες του μεσαίωνα με τρόπο τέτοιο που να θυμίζει τα σημερινά fake news που εξαπλώνονται με ταχύτητα ψηφίων μέσω των social media. Τελικά τα σημερινά fake news έχουν ιστορία και προγόνους (εκπληκτικός ο Σον Χάρις στον ρόλο του μειλίχιου και συμπαθούς μηχανορράφου Γκασκόιν).
Η ταινία λοιπόν έχει πολλαπλή αξία: αφενός μεν αποτελεί ένα συνεπές δείγμα κινηματογραφικού είδους (ιστορικό περιπετειώδες δράμα), αφετέρου αντανακλά τις πολιτικές και κοινωνικές αγωνίες της εποχής μας σχετικά με τον ρόλο του σύγχρονου ηγέτη στη διαμόρφωση της μετα-ιστορίας των fake news και των κατευθυνόμενων ειδήσεων. Οι παραπάνω αντικατοπτρισμοί όμως – σε καμία περίπτωση – δεν επιβαρύνουν την γνήσια streaming κινηματογραφική ψυχαγωγία, η οποία πλέον μετράται σε views και όχι σε εισιτήρια στο box office. Ο Ντέιβιντ Μισοντ σκηνοθετεί με ψυχραιμία και αυτοέλεγχο το υπέροχο σενάριο που συνέγραψε με τον Τζόελ Έτζερτον, ο οποίος υποδύεται με ευαισθησία και δυναμισμό τον πολύπειρο Τζον Φάλσταφ (ο χαρακτήρας του βασίζεται στην προσωπικότητα του Τζον Ολντκασλ, φίλου και συνεργάτη του Βασιλιά Ερρίκου Ε΄).
Η ταινία είχε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας στις 2 Σεπτεμβρίου 2019. Επίσης, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου BFI του Λονδίνου στις 3 Οκτωβρίου 2019. Προβλήθηκε σε περιορισμένη κυκλοφορία στις 11 Οκτωβρίου 2019, πριν κυκλοφορήσει στην ψηφιακή ροή του Netflix την 1η Νοεμβρίου 2019. Η ταινία αποτελεί επίσης την πρώτη κινηματογραφική παρουσία της κόρης του Τζονι Ντεπ και της Βανέσα Παραντί, Λίλι‑Ρόουζ Μέλοντι Ντεπ.
Ο Βασιλιάς (The King, 2019)
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Μισοντ
Ηθοποιοί: Τιμοτέ Σαλαμέ, Τζόελ Έτζερτον, Ρόμπερτ Πάτινσον, Λίλι‑Ρόουζ Μέλοντι Ντεπ, Μπεν Μέντελσον, Σον Χάρις
Διάρκεια: 140΄