Blade Runner 2049: κριτική της ταινίας

Του Νίκου Αρτινού

30 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ένας νέος blade runner, ο αστυνομικός Κ (Ράιαν Γκόσλινγκ), ξεσκεπάζει ένα παλιό μυστικό που μπορεί να οδηγήσει ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνία στο απόλυτο χάος. Η ανακάλυψη αυτή τον οδηγεί στην αναζήτηση του Ρικ Ντέκαρντ (Χάρισον Φορντ), έναν άλλο blade runner της αστυνομίας του Λος Άντζελες, που έχει εξαφανιστεί τα τελευταία 30 χρόνια.

Το πολυαναμενόμενο σίκουελ της θρυλικής ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ Blade Runner (1982), δεν είναι και τόσο… σίκουελ. Το φιλμ διατηρεί τα εμβληματικά στοιχεία της πρωτότυπης ταινίας δηλαδή, το εξής ένα: ο Χάρισον Φορντ με την γοητευτική του βλοσυρή μανιέρα, επαναπροσεγγίζει και ταυτόχρονα επιβεβαιώνει τη διαχρονικότητα του. Ο Χάρισον Φορντ – ως ηθοποιός, αλλά και ως φιγούρα της πρώτης ιστορίας – είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δύο ταινίες. Η μορφή του δεσπόζει και ηγεμονεύει και επικυρώνει τόσο το δικό του θρύλο (είναι ένας παλαίμαχος σταρ με εκτόπισμα ανάλογο των σταρ της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ), όσο και τον θρύλο της πρωτότυπης ταινίας του Ρίντλεΐ Σκοτ.

Η ταινία του Ντενί Βίλενεβ είναι μία αυτόνομη ταινία που έχει τα δικά της σπουδαία χαρίσματα, τα οποία είναι ικανά να συνεχίσουν τον θρύλο του Blade Runner. Με άλλα λόγια δεν είναι μία ακόμη «αρπαχτή» των major του Χόλιγουντ, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το brandname του αρχικού φιλμ. Όχι, κάθε άλλο η ταινία διαθέτει ένα σπουδαίο σφιχτοδεμένο σενάριο – παρά τη μεγάλη διάρκειά της – εντυπωσιακά (πραγματικά και όχι ψηφιακά) ντεκόρ, σπουδαίους σταρ (η αποφασιστική μελαγχολική μορφή του Ράϊαν Γκόσλιγκ ταιριάζει απόλυτα με τον σκληροτράχηλο Χάρισον Φορντ) και – πάνω απ’ όλα – μια σπουδαία κινηματογραφική σινεφίλ σκηνοθεσία από τον Ντενί Βιλενέβ (Prisoners, Arrival, Sicario). Ο Βιλενέβ είναι ένας σκηνοθέτης που φαίνεται να γνωρίζει κινηματογραφική ιστορία (αγγίζει με απόλυτο σεβασμό τον θρύλο του Blade Runner), κινηματογραφική θεωρία (επαναπροσδιορίζει το είδος των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, επαναλαμβάνοντας μεν, το κλασικό σεναριακό μοτίβο και τα γνωρίσματα του είδους, καινοτομώντας δε, σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο συντάσσει τα σημασιολογικά στοιχεία του είδους), ενώ, επιπλέον παρουσιάζει τη δική του προσωπική αισθητική άποψη, η οποία κερδίζει το ενδιαφέρον της θέασης. Η ταινία έχει εντεινόμενο ενδιαφέρον, εντυπωσιακές σκηνές δράσης (σε ένα μίνιμαλ τόνο), και η κορύφωση του φινάλε οδηγεί σε μια πληρότητα ψυχής τους σινεφίλ θεατές.