Του Αντώνη Λιάκου*
Βρέθηκα στο εργοτάξιο που ξαναστήνει το γεφύρι της Πλάκας στην Ήπειρο, το μεγαλύτερο μονότοξο των Βαλκανίων. Ανάμεσα σε μηχανικούς και τεχνίτες που έχουν αναλάβει το έργο. Ερωτήσεις ιστορικου: Πόσο λαϊκό είναι ένα γεφύρι που χτίζεται το 1866, όταν λειτουργούν σχολές μηχανικών και στην Αθήνα, και στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στο Παρίσι που πηγαίνουν πολλοί νέοι της εποχής να σπουδάσουν; Πόσο λαϊκό είναι ένα γεφύρι που ενσωματώνει μοντέρνες για την εποχή τεχνικές; Κι όμως η παράδοση δεν είναι κάτι στατικό αλλά συνεχώς ενσωματώνει. Από όσα είπαν οι μηχανικοί, θαύμασα για το μέγα του έργου, για τα προβλήματα που είχαν να λύσουν, για το χρόνο μέσα στον οποίο το έστησαν σε τρεις μηνες, για τις τεχνικές τους γνώσεις και τη σοφία τους, για την προετοιμασία των υλικών, για τις γνωσεις του εδάφους και του κλίματος. Ομολογώ ότι αν και ξεκίνησα ως ιστορικός του 19ου αιώνα, αυτή η φυσιογνωμία, ο Κώστας Μπέκας, ο μηχανικός και αρχιτεχνίτης, μου είχε εντελώς διαφύγει. Η ομιλία του καθηγητή Καλιαμπάκου, ενός μηχανικού που καταλαβαίνει έναν άλλο μηχανικό εκατόν πενήντα χρόνια πριν, είναι διαφωτιστική γι αυτές τις προσωπικότητες που διασχίζουν την ιστορία σιωπηλά, αφήνοντας πίσω τους μεγάλα και θαυμαστά ίχνη. Και κυρίως γι αυτούς που έστηναν γεφύρια.
Το κειμενο εδω: http://gefyri-plakas.ntua.gr/…
(Το παραπάνω κείμενο ανέρτησε ο Αντώνης Λιάκος στον λογαριασμό του στο Facebook)
*Ο Αντώνης Λιάκος είναι ομότιμος καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Γεννήθηκε στην Αθήνα (1947) και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Φυλακίστηκε από τη δικτατορία από το 1969 έως το 1974. Μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία, διδακτορική διατριβή στη νεώτερη και σύγχρονη ιστορία στο ΑΠΘ, 1984. Δίδαξε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ 1981-1990. Το 1988-1989 ήταν Honorary Research Fellow στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Το 1990 εξελέγη αν. καθηγητής στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1994 είναι τακτικός καθηγητής. Το 1995 ήταν Επισκέπτης καθηγητής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, και στο Πανεπιστήμιο του Sydney στην Αυστραλία. Το 1996- 1997 ήταν Visiting Research Fellow στο Πανεπιστήμιο του Princeton, ΗΠΑ. Το 2001 ήταν επισκέπτης καθηγητής στην Ecole Normale Superieure στο Παρίσι. Συμμετέχει στο Συμβούλιο του European Doctorate in Social History. Το 2006 επισκέπτης ερευνητής για δεύτερη φορά στο Princeton. Από το 2005 είναι μέλος του Board της International Commission for History and Τheory of Historiography και από το 2010 έως το 2015 πρόεδρος. Είναι επίσης μέλος της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού Historein/Ιστορείν.
Το ερευνητικό και συγγραφικό έργο του αφορά την νεώτερη και σύγχρονη ιστορία, ειδικότερα την ιστορία της συγκρότησης των εθνικών κρατών στην Ελλάδα και στην Ιταλία, την κοινωνική ιστορία και την ιστορία της ευρωπαϊκής ιστοριογραφίας. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει οκτώ βιβλία και πάνω από εξήντα μελέτες δημοσιευμένες σε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά επιστημονικά περιοδικά και ειδικούς τόμους. Έχει διατελέσει μέλος της Εφορείας των Γενικών Αρχείων του Κράτους, της Επιτροπής Ιστορίας της Εθνικής Τράπεζας, του ΔΣ των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας και του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διηύθυνε εκδοτικές σειρές Ιστορίας στις εκδόσεις Γνώση, Θεμέλιο και τώρα Νεφέλη. Τα τωρινά του ενδιαφέροντα αφορούν την ιστορία και τη θεωρία της ιστοριογραφίας και τη διερεύνηση της ιστορίας ως πολιτισμικής πρακτικής. Ελαβε μέρος στο ερευνητικό πρόγραμμα της European Science Foundation «National Histories in Europe (NHIST) and the Cleiohres CLIOHRES.net (“Creating Links and Innovative Overviews for a New History Research Agenda for the Citizens of a Growing Europe”. Διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία.