Του Νίκου Αρτινού
Στην Αμερική του 1955, ο γάμος των Φρανκ και Έιπριλ Γουίλερ δοκιμάζεται καθώς, συνειδητοποιούν πως έχουν αφομοιωθεί από το περιβάλλον και, ενώ προσπαθούν να κάνουν μια νέα αρχή μακριά από τη μονότονη καθημερινότητά τους, έρχονται αντιμέτωποι με τις αποτυχίες και τις ανασφάλειές τους.
Για ένα δίωρο περίπου, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και η Κέιτ Γουίνσλετ βυθίζονται στον Τιτανικό του δρόμου της επανάστασης. Αλληλοσπαράσσονται “τεμαχίζοντας” ο ένας την ψυχή του άλλου, αποδεικνύοντας μ’ αυτό τον οδυνηρό τρόπο ότι ο ονειρεμένος αμερικανικός τρόπος ζωής δεν είναι παρά ένα λαμπερό περιτύλιγμα. Το περιεχόμενο είναι αρρωστημένο, παράλογο, παρανοϊκό, εγωκεντρικό, εγωπαθές, αυτοκαταστροφικό. Ο Σαμ Μέντες μετά το “American Beauty” και το “Δρόμο της Απώλειας” σταματάει στο “Δρόμο της Επανάστασης”, που βρίσκεται σε ένα ήσυχο αμερικανικό προάστιο. Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα φιλμ του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά. Ο Μέντες καυτηριάζει το «μάταιο κενό» (είναι λέξεις που λέει σε κάποια στιγμή ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο) του “American way of life”, βυθίζοντας μας στο θολό πυθμένα του φωτεινού γάμου των Ουίλερ. Ταυτόχρονα παρουσιάζει καταστάσεις της καθημερινότητας που φθείρουν τις σχέσεις του ζευγαριού. Για αλλού κινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει. Τα προσωπικά όνειρα και η προσωπική ευτυχία θυσιάζονται στο βωμό της οικογενειακής ευτυχίας. Ο πατέρας (Ντι Κάπριο) θυσιάζεται για τη μητέρα και τα τέκνα τους. Η μητέρα (Γουίνσλετ) θυσιάζεται μέσα στην κουζίνα της μαγειρεύοντας για τον πατέρα και τα τέκνα τους. Όμως, για ποια οικογενειακή ευτυχία μιλάμε όταν τα άτομα είναι δυστυχισμένα; Μήπως η κοινωνία των “πρέπει” και των συμβάσεων μας ειρωνεύεται; Η αποδόμηση της οικογένειας σαν κύτταρο της κοινωνίας ,όπως την περιγράφει ο Μέντες, είναι συγκλονιστική και σοκαριστική. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θεατές θα ταυτιστούν με τους κεντρικούς χαρακτήρες του φιλμ.
Υπ’ αυτή την έννοια, η ταινία είναι μια ιστορία αγωνίας με το σασπένς και τον τρόμο να έρχονται μέσα από τις τεταμένες σχέσεις και τις ανηλεείς συγκρούσεις του ζευγαριού. Η απειλή και ο κίνδυνος ελλοχεύουν σχεδόν σε κάθε σκηνή. Ο Σαμ Μέντες υπογράφει ένα πραγματικό αριστούργημα. Η αφήγηση της ταινίας είναι στρωτή με κάποια μικρά φλάσμπακ εμβόλιμα να μας δίνουν επιπλέον πληροφορίες για την ιστορία και τους χαρακτήρες. Το σενάριο είναι εξαιρετικό. Σκοτεινό, απαισιόδοξο, συγκινητικό, μελοδραματικό, με εντάσεις που σου σφίγγουν την καρδιά.
Υποκλίνομαι στους Λεονάρντο Ντι Κάπριο και την Κέιτ Γουίνσλετ. Τι ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ, αλήθεια! Μετά την πρώτη τους συνάντηση στο φιλμ του Τζέιμς Κάμερον “Τιτανικός” αναδεικνύουν ξανά την μεταξύ τους χημεία και αποδεικνύουν ότι – πέρα από όμορφα πρόσωπα – διαθέτουν, κυρίως, και το χάρισμα να “ποιούν ήθος”. Η Κέιτ Γουίνσλετ το 2009, βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, ενώ το φιλμ μάζεψε άλλες τρεις Χρυσές Σφαίρες (τα βραβεία που απονέμει η ‘Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Χόλιγουντ).
Ο Δρόμος της Επανάστασης-Revolutionary Road (2008)
Σκηνοθεσία : Σαμ Μέντες
Ηθοποιοί: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Κέιτ Γουίνσλετ, Μάικλ Σάνον, Κάθι Μπέιτς
Διάρκεια: 113΄