Του Νίκου Αρτινού
Ο νεαρός -μετανάστης εκ Σενεγάλης και πρόσφατα αποφυλακισμένος- Ντρις που ζει στο Παρίσι, είναι μέλος μιας πολυπληθούς οικογένειας και προσπαθεί να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά ή στη χειρότερη περίπτωση να καταφέρει να διατηρήσει την καταβολή του επιδόματος ανεργίας από τον γαλλικό ΟΑΕΔ. Σε μια από τις απόπειρές του να βρει δουλειά, γνωρίζει τον τετραπληγικό και πάμπλουτο αριστοκράτη, Φιλίπ, ο οποίος εντυπωσιάζεται από την πηγαία αισιοδοξία και την αεικίνητη και θρασύτατη συμπεριφορά του Ντρις. Ο Φιλίπ αναζητά έναν άνθρωπο να τον φροντίζει σε 24ωρη βάση και ο Ντρις δέχεται την πρόταση. Αυτοί οι δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι «δένουν» τόσο πολύ μεταξύ τους, κάτι που θα τους οδηγήσει σε αναθεώρηση της πορείας της ζωής τους…
Μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του Γαλλικού σινεμά (την είδαν πάνω από 20.000.000 θεατές!). Δικαίως! Το φιλμ του Έρικ Τολεντάνο είναι μια σπουδαία feel good δραμεντί που χαίρεσαι να την παρακολουθείς. Χωρίς ανώφελους πλατειασμούς, με σφιχτοδεμένη σεναριακή δομή (παρά το δύσκολο θέμα της), με ήρεμους αλλά επίσης σφιχτοδεμένους σκηνοθετικούς ρυθμούς και με εξαιρετικές-άριστα αλληλοσυμπληρούμενες- ερμηνείες από τους δύο πρωταγωνιστές. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ταινία μιλάει στην ψυχή και την καρδιά της πλειοψηφίας των θεατών.
Ειδολογικά το φιλμ κατατάσσεται άνετα στα λεγόμενα «αναπηρικά δράματα» (στην κεντρική του σεναριακή ιδέα θυμίζει την ταινία «Το αριστερό μου πόδι» του Τζιμ, Σέρινταν με τον Ντανιέλ Ντε Λιούις ή το φιλμ του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ «Η θάλασσα μέσα μου» με τον Χαβιέ Μπαρδέμ), χωρίς όμως τη μουντάδα και τον πεσσιμισμό που τα χαρακτηρίζει. Οι «Άθικτοι» είναι μια αισιόδοξη ταινία και, το κυριότερο, αντλεί τη σινεματική της ύπαρξη από μια πραγματική ιστορία.
Η ταινία επικεντρώνει αρχικά στην σχέση των δύο αυτών διαφορετικών χαρακτήρων. Εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, διαφορετικού μόρφωτικού επιπέδου (ο Ντρις μόλις που ξέρει ανάγνωση…), διαφορετικής εθνικότητας και διαφορετικής κουλτούρας. Πάνω απ’ όλα, τους χωρίζει ο πλούτος: ο Φιλίπ δεν ξέρει τι έχει ενώ ο Ντρις ξέρει πως δεν έχει τίποτα. Πως ισορροπούν όλα αυτά; Πολύ απλά, ο Ντρίς είναι ψηλός, υγιής, αυθάδης, αισιόδοξος. Ο Φιλίπ είναι σωματικά ανάπηρος ενώ ο Ντρις είναι οικονομικά ανάπηρος. Οι διαφορές τους είναι ταξικά αγεφύρωτες. Και όμως, αυτοί οι δύο άνθρωποι γεφυρώνουν το χάσμα και αυτό ο σκηνοθέτης το δείχνει σε κάθε πλάνο του. Μεταξύ τους, σε καμιά στιγμή ή σε καμιά σκηνή δεν υπάρχει οίκτος που μπορεί να οφείλεται σε φιλάνθρωπα συναισθήματα. Υπάρχει μόνο ανθρωπιά, που αποτελεί το εφαλτήριο του ανθρωπισμού. Το χιούμορ φέρνει χαμόγελα, η τρυφερότητα και η αληθινή φιλία μεταξύ των δύο φέρνει αισιοδοξία (ακόμα και όταν ο Ντρις χρειάζεται να κάνει και τη «βρώμικη» δουλειά στην φροντίδα του Φιλίπ) και το τελικό αποτέλεσμα συνεπικουρούμενο από τις εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών Φρανσουά Κλοζέ και Ομάρ Σι, τις εξαίρετες επιλογές των τραγουδιών που ακούγονται και την σύνθεση του χαμηλότονου μουσικού θέματος της ταινίας από τον Λουντοβίκο Εϊντάνι, μας σερβίρει ένα φιλμ «άθικτο» απέναντι στην κοινοτοπία και τα κλισέ του είδους.
Άθικτοι-Intouchables (2011)
ΣΚΗΝOΘΕΣΙΑ : Έρικ Τολεντάνο
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Φρανσουά Κλοζέ, Ομάρ Σι, Αν Λε Νι, Οντρέ Φλερό, Κλοτίντ Μολέ
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 110΄