Γράφει ο Νίκος Αλέτρας
Η εμπειρία της κινηματογραφικής παραγωγής έχει δείξει ότι ο πιο ασφαλής τρόπος για να προσεγγίσει το κοινό ένας κινηματογραφιστής, είναι να κάνει ταινίες είδους. Το είδος είναι ο κοινός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ κοινού και κινηματογραφιστών. Εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, ο ελληνικός κινηματογράφος έχει αποστασιοποιηθεί από τις ταινίες είδους με αποτέλεσμα να έχει πάρει “διαζύγιο” από το ελληνικό κοινό (εκτός από ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις). Είναι απαραίτητη η παραγωγή ταινιών είδους, οι οποίες θα προσεγγίζουν τις ειδολογικές συμβάσεις προσαρμοσμένες στην ελληνική εθνογραφία.
Άλλωστε, οι ταινίες είδους (κάθε εθνικότητας) γνωρίζουν πλέον πολύ μεγάλη επιτυχία μέσα από τις VoD πλατφόρμες streaming, χωρίς να έχουν καμιά σχέση με τις αντίστοιχες αμερικάνικες. Είναι ταινίες είδους με εθνική ταυτότητα. Σαν αυτές που παρήγαγε το ελληνικό σινεμά στη χρυσή εποχή του, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 με απίστευτη απήχηση στο ελληνικό κοινό. Σαν την αστυνομική δραματική περιπέτεια “Κατάχρησις Εξουσίας” (1971). Ακόμα και οι τίτλοι αρχής αυτής της αριστουργηματικής ταινίας της Finos Films, σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσιώλη, σενάριο Νίκου Φώσκολου, μουσική Μίμη Πλέσσα (στα χνάρια του Ένιο Μορικόνε) και με τον Νίκο Κούρκουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αποπνέουν ξεκάθαρα τις συμβάσεις του καθαρόαιμου αστυνομικού φιλμ: