Γράφει ο Νίκος Αλέτρας-Αρτινός
Αμερικανικές δυνάμεις διασφαλίζουν μια απομονωμένη ζώνη του Λονδίνου από τον μεταδοτικό ιό που χτύπησε τη χώρα έξι μήνες πριν. Ένας οικογενειάρχης γλιτώνει από επίθεση μολυσμένων ανθρώπων στην εξοχική αγροικία όπου κρυβόταν και επιστρέφει στο Λονδίνο για να βρει τα παιδιά του, αφήνοντας πίσω όμως τη σύζυγό του.
Πάνω απ’ όλα ο κινηματογράφος είναι ψυχαγωγία και διασκέδαση. Αν μια ταινία καταφέρει να πετύχει αυτούς τους πρωτογενείς στόχους, τότε είναι μια πετυχημένη ταινία. Αν η ψυχαγωγία συνδυάζεται και με πρωτότυπη ή πρωτοποριακή αισθητική, τότε μιλάμε για καλό, ποιοτικό κινηματογράφο. Αν, τέλος, όλα τα παραπάνω συνδυάζονται και με την έκφραση μιας άποψης-κατά κύριο λόγο, πολιτικής-τότε μιλάμε για μια ταινία που περνάει ως ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου.
Η ταινία 28 εβδομάδες μετά ανατρέπει τον κανόνα που λέει ότι το σύνολο σχεδόν των sequel, είναι κατώτερα της πρωτότυπης ταινίας. Το φιλμ του Χουαν Κάρλος Φρεσναντίγιο (Intacto) είναι μια εξαιρετική ιστορία τρόμου που εν πολλοίς στηρίζεται στην εκπληκτική ταινία του Ντάνι Μπόιλ 28 μέρες μετά. Το βασικό μοτίβο είναι το ίδιο (η ασθένεια που μετέτρεψε όλους, σχεδόν, τους κατοίκους της Βρετανίας σε ανθρωποφάγα ζόμπι ταλαιπωρεί μια νέα ομάδα χαρακτήρων που γλίτωσε από την επιδημία) ενώ η ωμή απεικόνιση της ανθρώπινης παρακμής είναι αυτή που σοκάρει περισσότερο, κάτι που συνέβαινε και στην ταινία του Μπόιλ.
Ο Φρεσναντίγιο χειρίζεται το θέμα του με μαεστρία προσφέροντας ανατριχίλες αμιγούς τρόμου και ένα κόμπο στο στομάχι που διαρκεί καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου (η ψυχαγωγία και η διασκέδαση που λέγαμε), ενώ ταυτόχρονα σκιαγραφεί τους ήρωές του με καθαρά ανθρώπινα χαρακτηριστικά (σα να είναι οι γείτονες της διπλανής πόρτας).
Το ζήτημα της ταινίας είναι η επιβίωση και το ακατανίκητο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Μην το ψάχνετε…Η αυτοσυντήρηση λειτουργεί σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και αγαπημένοι σύζυγοι προτιμούν να θυσιάσουν ο ένας τον άλλο, προκειμένου να «γλιτώσουν το τομάρι τους».Η αποδόμηση της οικογένειας είναι μια πραγματικότητα στην εποχή μας και ο σκηνοθέτης την σχολιάζει με πικρία και απογοήτευση.
Κατά τα άλλα οι πολιτικές θέσεις της ταινίας είναι ευκρινείς και κρυστάλλινες. Η βάναυση συμπεριφορά του ανθρώπου πάνω στη φύση καθώς και η υπερεκτίμηση και υπερκατανάλωση της επιστήμης και της τεχνολογίας (αυτά τα δυο πάνε πάντα μαζί) είναι παράγοντες που δημιουργούν ακραίες καταστάσεις με τελικά θύματα τους ίδιους τους ανθρώπους. Τα αποτελέσματα τα ζούμε καθημερινά: υπερθέρμανση του πλανήτη, δημιουργία και χρήση των μεταλλαγμένων ενώ νέες ασθένειες (όπως ο covid-19) οδηγούν την ανθρωπότητα σε μια αδιέξοδη κατάσταση (τα ζόμπι της ταινίας κουβαλούν τον ιό της οργής και της ανθρωποφαγίας που δημιουργήθηκε σε κάποιο επιστημονικό εργαστήριο).
Πέρα από τις πολλαπλές ερμηνείες της ταινίας, ο Φρεσναντίγιο δεν ξεχνάει ούτε στιγμή τους πρωτογενείς σκοπούς που πρέπει να εξυπηρετεί το φιλμ, δηλαδή, την διασκέδαση και ψυχαγωγία του θεατή. «Ο τρόμος…ο τρόμος…» που αναφώνησε ληθαργικά ο Μαρλον Μπράντο στο «Αποκάλυψη τώρα», κυριαρχεί σε κάθε στιγμή της ταινίας και σε συνδυασμό με το σασπένς την δράση και τις gore σκηνές, προσφέρει ένα από τα καλύτερα θρίλερ παρουσίασε το σινεμά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα.
28 Εβδομάδες Μετά (28 Weeks Later, 2007)
Σκηνοθεσία: Juan Carlos Fresnadillo
Ηθοποιοί: Robert Carlyle, Jeremy Renner, Rose Byrne
Διάρκεια: 99 ΄
Η ταινία είναι διαθέσιμη για streaming από το Netflix και το Amazon Prime Video