Στη Βομβάη, η ρουτίνα μιας νοσοκόμας ταράζεται όταν λαμβάνει ένα απροσδόκητο δώρο από τον σύζυγό της. Η νεότερη συγκάτοικός της προσπαθεί μάταια να βρει ένα κρυφό σημείο στην πόλη για να μπορεί να βρεθεί με το αγόρι της. Ένα ταξίδι σε μια παραλιακή πόλη επιτρέπει και στις δύο να βρουν ένα χώρο για να εκδηλωθούν οι επιθυμίες τους.
Το Όλα Όσα Φανταζόμαστε Ως Φως, που συνεπήρε το φεστιβάλ των Καννών κερδίζοντας το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στην πρώτη συμμετοχή της Ινδίας μετά από δεκαετίες, είναι ένα λυρικό παραμύθι για ψυχές που αναζητούν σύνδεση και ποίηση μες στην κακοφωνία της κοινωνικής καταπίεσης, γεμάτο συναίσθημα και λαχτάρα.
Όπως αναφέρει η σκηνοθέτις Παγιάλ Καπάντια, “Η δημιουργική διαδικασία μου, διαφέρει σε κάθε ταινία. Σε αυτήν, χρειάστηκα αρκετό χρόνο. Έγραψα την πρώτη σελίδα όταν ήμουν στο τελευταίο έτος της σχολής κινηματογράφου, όπου η ανάγκη να υποβάλω το σενάριο με παρακίνησε. Είμαι λίγο «σπασικλάκι» και απολαμβάνω να έχω προθεσμίες. Γράφω πολύ, και για μια καλή σελίδα χρειάζομαι να γράψω τουλάχιστον δεκαπέντε κακές. Ξυπνάω κάθε πρωί, γράφω μέχρι το μεσημέρι με πολλή καφεΐνη, και το απόγευμα κάνω πιο πρακτικές δουλειές ή έρευνα, γιατί τότε είναι πιο δύσκολο να συγκεντρωθώ στο γράψιμο. Στην ταινία ήθελα να δείξω την ομορφιά των γυναικείων φιλιών, που συχνά απεικονίζονται ως ανταγωνιστικές, κάτι που ενισχύει την πατριαρχία. Για μένα, η φιλία είναι μια σχέση αποδοχής, ακόμα και όταν οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Η Anu, για παράδειγμα, ζητά την έγκριση της φίλης της για τον σύντροφό της, όχι των γονιών της, και η Prabha, αν και ζηλεύει, τη στηρίζει. Αυτή η υποστήριξη είναι το πρώτο βήμα για να σταθεί κανείς απέναντι σε μεγαλύτερες προκλήσεις. Όσο για τη γλώσσα, τα μαλαγιαλάμ δεν είναι η μητρική μου, και ήταν μια τρελή πρόκληση να σκηνοθετήσω σε μια τόσο διαφορετική γλώσσα. Δούλεψα με εξαιρετικούς διαλογογράφους για δύο χρόνια και φτιάχναμε ηχογραφήσεις για να διαλέγουμε λέξεις που ταίριαζαν ηχητικά στις σκηνές, καθώς τα μαλαγιαλάμ είναι μια «σκληρή» γλώσσα. Ήταν σαν να δημιουργούμε μουσική”.
Λίγα λόγια για τα την Παγιάλ Καπάντια
Η Παγιάλ Καπάντια είναι σκηνοθέτις με έδρα τη Βομβάη. Σπούδασε Σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης της Ινδίας και ξεκίνησε την πορεία της στο σινεμά το 2017, με την πολυσυζητημένη μικρού μήκους ταινία Afternoon Clouds που έγινε και η μοναδική επίσημη επιλογή του Φεστιβάλ Καννών από την Ινδία, στην ενότητα Cinefondation. Στη συνέχεια, η πειραματική της ταινία μικρού μήκους And What Was The Summer Saying έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 2018. Επιπλέον, έλαβε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ IDFA το 2018, αλλά και το Βραβείο Πειραματικής Ταινίας Pramod Pati στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βομβάης το 2020. Η πειραματική μικρού μήκους ταινία της The Last Mango Before Monsoon προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Όμπερχάουζεν το 2015, όπου τιμήθηκε με το βραβείο FIPRESCI και το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής. Η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία All We Imagine As Light κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Καννών το 2024, αλλά και δύο υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες.
Η ταινία απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών το 2024, ενώ ήταν και υποψήφια για τα βραβεία της Καλύτερης Σκηνοθεσίας και της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στις Χρυσές Σφαίρες το 2025.
Σκηνοθεσία: Payal Kapadia
Ηθοποιοί: Kani Kusruti, Divya Prabha, Chhaya Kadam, Hridhu Haroon
Διάρκεια: 110′
Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους την Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2025