Του Νίκου Αρτινού
Η Έλι και η Στέφανι, δυο Αμερικανίδες τουρίστριες, βρίσκονται στην Αργεντινή για διακοπές. Κάποια στιγμή αποκόπτονται από τους υπόλοιπους της ομάδας και αρχίζουν να εξερευνούν τα πανέμορφα και άγρια τοπία της Αργεντινής. Καταλήγουν στην -κάποτε πλούσια- πόλη της Αλεμάνα, η οποία πλέον φαντάζει πολύ επικίνδυνη. Οι κάτοικοί είναι καχύποπτοι μεταξύ τους και κυρίως,απέναντι στους τουρίστες. Εν τω μεταξύ, οι περιπτώσεις εξαφάνισης νεαρών γυναικών στην περιοχή δημιουργούν απειλητικό κλίμα για τις δύο κοπέλες. Οι δύο φίλες αψηφούν τις φήμες και αποφασίζουν να επισκεφτούν το μπαρ της πόλης. Το επόμενο πρωί- και ύστερα από μια διαφωνία τους- η Έλι εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Η Στέφανι την αναζητά με απόγνωση μέσα σε μια αφιλόξενη και επικίνδυνη περιοχή, όπου δεν ξέρει ποιον να εμπιστευτεί…
Το φιλμ είναι remake της ομότιτλης ταινίας του 1970 του Ρόμπερτ Φούεστ με την ιστορία να αφορά δύο Αγγλίδες τουρίστριες στη Γαλλική επαρχία. Η ταινία του Έφρον-στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο-είναι ένα θρίλερ τρόμου που, αν ο θεατής έχει φαντασία, μπορεί να διακρίνει πολλές αναγνώσεις πίσω από την ιστορία του. Καταρχήν, ο τρόμος δεν έρχεται από το υπερφυσικό αλλά από τον ίδια την ανθρώπινη φύση, και αυτό είναι πιο τρομαχτικό. Το σκοτάδι δεν κρύβει μόνο πλάσματα αδιευκρίνιστης ουσίας και ύλης αλλά και ανθρώπινα όντα, τα οποία είναι ικανά να προκαλέσουν ανείπωτο τρόμο. Ο άνθρωπος, υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις, μπορεί να εξωτερικεύσει τα πιο κτηνώδη ένστικτά του. Γίνεται το πιο φοβερό κτήνος, και το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι τα κτήνη δεν έχουν κακία. Έχουν μόνο ένστικτα. Προσεγγίζοντας λοιπόν αυτή την ανάγνωση του φιλμ, θεωρώ ότι ο Μάρκους Έφρον τα καταφέρνει καλά στην παρουσίαση των «κακών» της ταινίας ( μόνο που όπως ανέφερα, δεν είναι «κακοί» αλλά «κτήνη»!). Ελλοχεύουν σαν τα πιο αδίσταχτα αρπαχτικά και το μόνο που τους συνδέει με την ανθρώπινη κοινωνία και με την κοινωνικότητα, γενικότερα, (δεν είναι διόλου τυχαίο) το χρήμα. Σκοτώνουν, αιχμαλωτίζουν, βασανίζουν- πρώτα απ’ όλα για να ικανοποιήσουν την ορμέμφυτη φύση τους και έπειτα για το χρήμα.
Το χρήμα μάς οδηγεί στο δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, που έχει να κάνει με τη χωροχρονική διάσταση της ιστορίας. Ο Μάρκους Έφρον-αν και απλοϊκά-κάνει ένα σχόλιο για την κατάσταση στην Αργεντινή, η οποία δηλώνει αφιλόξενη απέναντι στους ξένους τουρίστες και, κυρίως, απέναντι στους Αμερικάνους. Τα γεγονότα συμβαίνουν, αρκετά χρόνια μετά την πρώτη επιδρομή του ΔΝΤ στη χώρα και την οικονομική καταστροφή που ακολούθησε, η οποία επετράπη από διεφθαρμένους και ανίκανους πολιτικούς. Αποτέλεσμα της οικονομικής καταστροφής είναι ο φόβος. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η τοποθέτηση της ιστορίας στη σύγχρονη Αργεντινή, η οποία, ναι μεν προσπάθησε για κάποια χρόνια μετά την επίσημη χρεοκοπία της να επανέλθει, έπεσε όμως και πάλι στα νύχια του ΔΝΤ αφού στάθηκε δύσκολο να εξαλείψει τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, της διαφθοράς και της διάλυσης της κοινωνίας.
Το τρίτο επίπεδο ανάγνωσης είναι η ειδολογική ταξινόμηση της ταινίας. Όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να δει τα παραπάνω, μπορεί πολύ άνετα να επιλέξει τις ανατριχίλες και το σασπένς που προσφέρει το φιλμ. Η παραγωγή είναι ένα πολύ επιτυχημένο- όχι καινοτόμο, μάλλον κοινότοπο-θρίλερ, που από την αρχή δημιουργεί μια κατάσταση αναμονής στους θεατές, οι οποίοι μετά το πρώτο ημίωρο θα αρχίσουν να αδημονούν για τη συνέχεια. Ένα επιτυχημένο θρίλερ πρέπει να δοκιμάζει τόσο τις αντοχές του θεατή όσο και την ανυπομονησία του να δοθεί λύση στα αιματηρά και θανάσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ήρωες. Ο Έφρον, στο δεύτερο μισό του φιλμ, επιταχύνει τις εξελίξεις και η ιστορία προσφέρει αρκετές ιλιγγιώδεις σκηνές δράσης και σασπένς καθώς η ηρωίδα της ταινίας προσπαθεί να ξεφύγει από τους διώκτες της. Η ταινία θα ικανοποιήσει τους fun του είδους, οι οποίοι- εκτός από τις καλές στιγμές θρίλερ που θα δουν- θα μπορέσουν να θαυμάσουν και τις δύο όμορφες πρωταγωνίστριες (δεν αναφέρομαι στις ερμηνείες τους).
Και ξαφνικά σκοτάδι (And soon the darkness, 2010)
Σκηνοθεσία: Μάρκους Έφρον
Ηθοποιοί: Άμπερ Χερντ, Οντέτ Γιούστμαν, Καρλ Ούρμπαν, Αντριάνα Μπαράτσα
Διάρκεια: 92΄