Του Νίκου Αρτινού
Οι ταινίες για τις σχέσεις μεταξύ δασκάλων και μαθητών είναι πάντα ελκυστικές και αποτελούν πηγή πρόκλησης για πολλούς δημιουργούς απ’ όλο τον κόσμο. Η προσοχή επικεντρώνεται στο πως ένας χαρισματικός δάσκαλος εμπνέει τους μαθητές που αντιμετωπίζουν προβληματικές καταστάσεις, να πιστέψουν στους εαυτούς τους και να αναδείξουν τις ικανότητές τους και τα ταλέντα τους και τελικά, να συμμετάσχουν στην διαδικασία της μάθησης και της κοινωνικοποίησης με όλη τους την ψυχή. Το αποτέλεσμα, τις περισσότερες φορές είναι ένα ευπρόσδεκτο δράμα χαρακτήρων και καταστάσεων με πινελιές χιούμορ που αποφορτίζουν τις «δύσκολες» στιγμές της ιστορίας.
Τα παιδιά της χορωδίας είναι ένα γαλλικό φιλμ αρκετά καλοδουλεμένο και που όλα δείχνουν να είναι στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη ώρα: από τους ηθοποιούς, την κινηματογράφηση, τον σχεδιασμό της παραγωγής έως την μουσική επένδυση. Είναι ένα τυπικό φιλμ που ανήκει στο κινηματογραφικό είδος των School Movies, μιας κατηγορίας ταινιών με συγκεκριμένες σημασιολογικές, συντακτικές και πραγματολογικές συμβάσεις. Από τη μελέτη του είδους, είναι προφανές ότι Τα παιδιά της χορωδίας δεν φέρνουν κάτι καινούριο στις ταινίες που εμπνέονται από την εκπαίδευση… Είναι σα να ακούς ένα μουσικό θέμα που γράφτηκε 300 χρόνια πριν, ερμηνευμένο, όμως από ένα βιρτουόζο του σήμερα!
Η ταινία ξεκινάει με την εικόνα του γκριζομάλλη διάσημου μαέστρου Πιερ Μοράν, ο οποίος δέχεται ένα τηλεφώνημα με το οποίο πληροφορείται το θάνατο της μητέρας του. Επιστρέφει στην Γαλλία για την κηδεία, όπου συναντά ένα παλιό συμμαθητή, ο οποίος του λέει πως ο παλιός τους δάσκαλος, της μουσικής, έχει επίσης πεθάνει. Η τελευταία του επιθυμία, ήταν να πάρει ο Πιερ, το ημερολόγιο που είχε γράψει σαν δάσκαλος…
Όταν ο Πιερ αρχίζει να διαβάζει το ημερολόγιο, το φιλμ μας μεταφέρει στα τέλη της δεκαετίας του ’40, όπου ο ταλαντούχος μουσικός Κλεμάντ, προσλαμβάνεται ως δάσκαλος μουσικής σε ένα σχολείο που αποκαλείται «ο πάτος της …γούρνας». Είναι ένα σχολείο για παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς και μεταξύ αυτών είναι και κάποια ορφανά. Από εκεί και μετά ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τις σχέσεις του Κλεμάντ με τα παιδιά (είναι ο δάσκαλος –ήλιος που φωτίζει την ζωή τους) καθώς και τις σχέσεις του με τον σκληρό και αδυσώπητο διευθυντή του σχολείου.
Σύμφωνα με τους θεωρητικούς της εκπαίδευσης, ο δάσκαλος είναι από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η αποτελεσματικότητα του έργου του εκπαιδευτικού δεν εξαρτάται μόνο από την πορεία, τις αρχές, και τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται στη διδασκαλία του-που πάντως θα πρέπει να διέπονται από τις αρχές της δημοκρατίας και όχι του δεσποτισμού-αλλά και από την προσωπικότητά του. Η συμβολή του εκπαιδευτικού στην όλη παιδευτική ενέργεια παραμένει βασική. Αναγνωρίζεται από τους ειδικούς ότι η δύναμη και αποτελεσματικότητα κάθε εκπαιδευτικού συστήματος εξαρτάται σημαντικά από την ποιότητα των δασκάλων.
Η ποιότητα του Κλεμάντ ως δασκάλου αποτελεί τον σίγουρο δρόμο για την κοινωνικοποίηση και την μάθηση για τα παιδιά του «πάτου της …γούρνας». Η σκηνοθεσία του Κριστόφ Μπαρατιέ καθώς και οι ερμηνείες των ηθοποιών (ειδικά ο Ζεράρ Γινιό έχει μια μοναδική «φυσικότητα» στον κεντρικό ρόλο) μας δίνουν ένα φιλμ γεμάτο από ιδέες και σκέψεις για την παιδευτική διαδικασία, χωρίς ο θεατής να αισθάνεται ότι του κάνουν κήρυγμα…
Τα παιδιά της χορωδίας (Les choristes, 2004)
Σκηνοθεσία: Κριστόφ Μπαρατιέ
Ηθοποιοί: Ζεράρ Γινιό, Ζακ Περίν, Ζαν-Μπατίστ Μονιέ, Μαρί Μπιουνέλ, Καντ Μεράντ, Φρανσουά Μπερλεάν
Διάρκεια: 110΄