Ο Φίνεϊ, ένα ντροπαλό αλλά έξυπνο 13χρονο αγόρι, απάγεται από έναν σαδιστή δολοφόνο και παγιδεύεται σε ένα κλειδωμένο υπόγειο όπου οι κραυγές του δεν ακούγονται πουθενά. Όταν ένα αποσυνδεδεμένο τηλέφωνο στον τοίχο αρχίζει να χτυπά, ο Φίνεϊ ανακαλύπτει ότι μπορεί να ακούσει τις φωνές των προηγούμενων θυμάτων του δολοφόνου. Οι νεκροί όμως θέλουν να βεβαιωθούν ότι αυτό που τους συνέβη δεν θα συμβεί και στον μικρό ήρωα.
Με πρωταγωνιστή τον Ίθαν Χοκ στον πιο τρομακτικό ρόλο της καριέρας του και τον Μέισον Τέιμς στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο, το Νεκρό Τηλέφωνο (The Black Phone) έρχεται σε παραγωγή, σκηνοθεσία και σενάριο του Σκοτ Ντέρικσον, δημιουργού των ταινιών Sinister, Ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ και Doctor Strange της Marvel.
Κάτι παραπάνω από τρόμος
Ο σκηνοθέτης Σκοτ Ντέρικσον το 2012 σκηνοθέτησε το θρίλερ Sinister με πρωταγωνιστή τον Ίθαν Χοκ. Μια ταινία που χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο τρομακτικά αμερικάνικα φιλμ του είδους, του 21ου αιώνα.
Η ίδια ομάδα ήταν πρόθυμη να συνεργαστεί ξανά καθώς ο Ντέρικσον εστίασε το ενδιαφέρον του στο Νεκρό Τηλέφωνο του σεναριογράφου Τζο Χιλ, ο οποίος είναι γιος του θρυλικού συγγραφέα τρόμου Στίβεν Κινγκ. Η ιστορία στην οποία βασίστηκε η ταινία (με τον τίτλο The Black Phone) ήταν μέρος μιας συλλογής διηγημάτων του 2005, με τίτλο “20th Century Ghosts”. «Έτυχε να πέσω τυχαία σε ένα βιβλιοπωλείο περίπου την εποχή που κυκλοφόρησε το βιβλίο», λέει ο σκηνοθέτης και προσθέτει «εκείνη την εποχή δεν ήξερα ποιος ήταν ο Τζο, πόσο μάλλον ότι ήταν ο γιος του Στίβεν Κινγκ. Στάθηκα στο βιβλιοπωλείο και διάβασα αυτό το διήγημα. Ήταν μόνο περίπου 20 σελίδες, αλλά σκέφτηκα ότι η ιδέα ήταν φανταστική και ιδανική για να γίνει ταινία. Δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου. Το ανέφερα κατά καιρούς και επέμενα να θέλω να την κάνω ταινία, αλλά ποτέ δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, η στιγμή φάνηκε κατάλληλη, οπότε γράψαμε το σενάριο».
Τόσο το διήγημα όσο και η ταινία ακολουθούν τον 13χρονο αγόρι, τον Φίνεϊ, το οποίο πέφτει θύμα απαγωγής ενός διαβόητου παιδεραστή και κατά συρροή δολοφόνου σε μια μικρή πόλη στο Ντένβερ. Κλειδωμένος στο υπόγειο του δολοφόνου, ο Φίνεϊ, ανακαλύπτει ότι μπορεί να ακούσει τα προηγούμενα θύματα του δολοφόνου μέσω ενός αποσυνδεδεμένου μαύρου τηλεφώνου στον τοίχο. Η έμπνευση για την ιστορία προήλθε από μια συγκεκριμένη ανάμνηση από την παιδική ηλικία του Χιλ ο οποίος δήλωσε: «Μεγάλωσα στο Μέιν, σε ένα πολύ παλιό σπίτι, όπου υπήρχε ένα τηλέφωνο στο υπόγειο που δεν ήταν συνδεδεμένο με τίποτα και το έβρισκα ανατριχιαστικό και ανησυχητικό. Δεν ήταν λογικό ένα τηλέφωνο να βρίσκεται σε ένα υπόγειο με χωμάτινο πάτωμα και ετοιμόρροπους τσιμεντένιους τοίχους. Ως παιδί, το χειρότερο πράγμα που μπορούσα να φανταστώ ήταν να χτυπάει αυτό το τηλέφωνο».
Στις περισσότερες ταινίες με θέμα την απαγωγή παιδιών ή τους κατά συρροή δολοφόνους, το θύμα πρέπει να σωθεί από έναν ατρόμητο ντετέκτιβ ή κάποιον θαρραλέο ενήλικα που θα το πάρει προσωπικά. Στο Νεκρό Τηλέφωνο, οι καλοθελητές του ενήλικου κόσμου είναι ουσιαστικά άχρηστοι και τα παιδιά – κυρίως οι φωνές τους στο τηλέφωνο αλλά και η μικρότερη αδελφή του Φίνεϊ, η Γκουέν – είναι τα μοναδικά πρόσωπα που μπορούν ενδεχομένως να σώσουν το αγόρι από τον βασανισμό και τον θάνατο. Πέρα από τον ανατριχιαστικό τρόμο, αυτή είναι μια ταινία για την ψυχική δύναμη των παιδιών, την ικανότητά τους να πιστεύουν σε αόρατες δυνάμεις και τη δύναμη της οικογένειας να επιβιώνει ακόμη και μέσα από τα πιο σκοτεινά γεγονότα.
Όπως έγινε και με το Sinister, η συνεργασία με την Blumhouse αποδείχθηκε άριστη. Σύμφωνα με τα λόγια του σκηνοθέτη: «Ο Μπλουμ είναι ένας πολύ υποστηρικτικός συνεργάτης που ποτέ δεν με πίεσε να κάνω δημιουργικές αλλαγές. Είναι πολύ καλός στο να διακρίνει μια καλή ιστορία και στη συνέχεια να μας αφήνει να πάρουμε τα ηνία και να προχωρήσουμε. Είναι εκεί για να δημιουργήσει τις καλύτερες συνθήκες για τους αφηγητές ώστε να κάνουν τη δουλειά τους».
Η αναπαράσταση της δεκαετίας του 70 στην ταινία αποδείχθηκε ιδιαίτερα ζωντανή και προσωπική. «Θυμάμαι το 1978 να μοιάζει έτσι, τα παιδιά και οι γονείς να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, και δεν νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που αναπαρίσταται πολύ συχνά στον κινηματογράφο», λέει ο Χιλ. «Συχνά βλέπουμε τη νοσταλγία σε ένα πλούσιο χρυσό φως που κάνει τα πάντα να φαίνονται πολύ καλύτερα από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα, λειαίνοντας τις γωνίες και την ασχήμια που πραγματικά υπήρχε».
Ο σκηνοθέτης αναζητούσε την συναισθηματική ειλικρίνεια, και όχι μόνο την τεχνική ακρίβεια, σε κάθε καρέ. Αυτή ήταν μια εποχή χωρίς πρωτοβουλίες κατά του εκφοβισμού, όπου, ιδίως για τα αγόρια, το να μαθαίνεις να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου απέναντι στο bulling θεωρούνταν κάτι αναμενόμενο.
Σε ολόκληρη τη χώρα, η εποχή ήταν επίσης χρωματισμένη με τρόμο, καθώς κατά συρροή δολοφόνοι όπως η οικογένεια Μάνσον, ο Στραγγαλιστής του Χίλσαϊντ, ο Zodiac, ο Γιος του Σαμ, ο Τζον Γουέιν Γκέισι και ο Τεντ Μπάντι κυριαρχούσαν στις εθνικές ειδήσεις και αναδιαμόρφωναν τους αμερικανικούς εφιάλτες. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 όλοι αναφέρονταν σε αστικούς μύθους για τα χειρότερα είδη serial killer.
Μέχρι τη δεκαετία του 1980, οι παιδικές δολοφονίες απασχολούσαν συστηματικά τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, αρχής γενομένης με την απαγωγή και τον αποκεφαλισμό του 6χρονου Άνταμ Γουόλς στη Φλόριντα το 1981. Όλοι έμαθαν τη φρικτή ιστορία για το πώς βρέθηκε το πτώμα, και αυτό είχε προκαλέσει πολλούς εφιάλτες.
Όπως σημειώνει ο Ντέρικσον: «Το να βλέπω τρόμο και να δημιουργώ τρόμο, για μένα, είχε πάντα να κάνει με το να αντιμετωπίζω κάτι που φοβάμαι. Κοιτάζοντας στα μάτια κάτι ανείπωτο ή κάτι που είναι απερίγραπτα τρομακτικό στον κόσμο ή στη φύση, θεωρώ πως είναι μια καθαρτική εμπειρία, τόσο ως θεατής όσο και ως καλλιτέχνης».
Ο Μανιακός Δολοφόνος
Λίγες ταινίες έχουν τον «κακό» στο επίκεντρο της αφήγησης, οπότε οι δημιουργοί της ταινίας ήξεραν ότι αυτός ο κατά συρροή δολοφόνος παιδιών και σύμβολο του απόλυτου κακού έπρεπε να ενσαρκωθεί από έναν ηθοποιό με το βάθος, τις αποχρώσεις και την βαρύτητα που θα έδινε ο Ίθαν Χοκ, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί ξανά στο Sinister.
Στο διήγημα του Τζο Χιλ, ο απαγωγέας ήταν εμπνευσμένος κυρίως από τον Τζον Γουέιν Γκέισι, έναν serial killer γνωστό ως «Δολοφόνος Κλόουν», ο οποίος δολοφόνησε τουλάχιστον 33 νέους άνδρες και αγόρια μεταξύ 1972 και 1978. Ο Χιλ δήλωσε «Δεν ξέρω γιατί με επηρέασε τόσο βαθιά, αλλά με επηρέασε. Ένα από τα πράγματα για τα οποία στρεφόμαστε στη μυθοπλασία είναι για να βρούμε δικαιοσύνη που δεν βρίσκουμε στην πραγματική ζωή. Στην πραγματική ζωή συμβαίνουν αυτά τα απαίσια πράγματα και δεν υπάρχει τρόπος να διορθωθούν, οπότε τα διορθώνουμε με τον τρόπο που μπορούμε, με ιστορίες».
Οι τρομακτικές μάσκες προσώπου είχαν διαφορετικές εκφράσεις. Σύμφωνα με τον Χοκ: «Είναι ένας άνθρωπος που μισεί πραγματικά τον εαυτό του. Και αυτό το επίπεδο απέχθειας προς τον εαυτό του είναι αυτό που πιθανότατα του δίνει την ικανότητα να πληγώνει τους άλλους. Η μάσκα λειτουργεί σε αυτό το παράξενο, συμβολικό σύμπαν, ρυθμίζοντας συνεχώς ποιο μέρος του πραγματικού προσώπου του ψυχοπαθή δολοφόνου φαίνεται στην πραγματικότητα».
Νεκρό Τηλέφωνο (The Black Phone, 2021)
Σκηνοθεσία: Scott Derrickson
Ηθοποιοί: Ethan Hawke, Jeremy Davies, James Ransone, Mason Thames, Madeleine McGraw
Διάρκεια: 102′
Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους την Πέμπτη 23 Ιουνίου 2022