Γράφει ο Νίκος Αλέτρας-Αρτινός
«Έφυγε» σε ηλικία 88 ετών μετά από πολυήμερη νοσηλεία στο νοσοκομείο «Αττικόν», ένας από τους εμβληματικότερους ηθοποιούς μιας γενιάς καλλιτεχνών που μεγαλούργησαν σε μια εποχή στην οποία η Ελλάδα, μέσα από τις ταινίες της Φίνος Φιλμ, γνώρισε για πρώτη φορά (και ίσως η τελευταία…) μια κινηματογραφική βιομηχανία, όμοια (τηρουμένων των ελληνικών αναλογιών) με αυτή του Χόλιγουντ. Η απώλεια του Κώστα Βουτσά σηματοδοτεί το οριστικό κλείσιμο αυτής της εποχής. Το γεγονός αυτό, στο πλαίσιο της μελέτης της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής είναι ακρογωνιαίο, γιατί ο Βουτσάς αποτύπωσε με τον πιο γλαφυρό τρόπο την μεταπολεμική ελληνική γενιά και ταυτόχρονα βοήθησε στη διαμόρφωση και στο πλάσιμο μιας τυπολογίας η οποία οδήγησε (;) στην ελληνική κοινωνία του σήμερα.
Ο Κώστας Βουτσάς ήταν ο καταφερτζής νέος της δεκαετίας της δεκαετίας του ΄60, κεφάτος ακόμα και όταν δεν ήταν και πολύ στα… κέφια του, με μεγάλη και καθαρή καρδιά και παρά την επιπόλαιη (απόλυτα ελληνική) φύση του, μπορούσες να βασιστείς σ’ αυτόν. Τα επόμενα χρόνια αυτή η τυπολογία αποδείχθηκε αναντικατάστατη. Όσοι προσπάθησαν να τον μιμηθούν, είτε κατέληξαν καρικατούρες, είτε οδήγησαν σε μια αναπόφευκτη επιστροφή και οδυνηρή σύγκριση της Ελλάδας του (κάθε) σήμερα με την (αναντικατάστατη) Ελλάδα της νεότητας του (αναντικατάστατου) Κώστα Βουτσά.
Μαζί με τον Βουτσά, νομίζω μας αποχαιρετά μια και καλή και αυτή η Ελλάδα. Και αυτό από μόνο του επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το ήδη βαρύ γεγονός του θανάτου του Βουτσά…