Ένας μυστηριώδης κατά συρροή δολοφόνος κάνει την εμφάνισή του και τρομοκρατεί τους πλούσιους κατοίκους γνωστής συνοικίας της Μαδρίτης, βάζοντας στόχο πλούσιους συλλέκτες τέχνης και αντικών. Κοινό χαρακτηριστικό των φόνων είναι η τοποθέτηση των θυμάτων με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να θυμίζουν μια διάσημη σειρά έργων τέχνης του διάσημου Ισπανού ζωγράφου, Φρανθίσκο Γκόγια – έργα που εικάζεται ότι σατιρίζουν την ανηθικότητα της τότε ισπανικής κοινωνίας.
Δύο ντετέκτιβ της αστυνομίας αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν την υπόθεση: η βετεράνος Κάρμεν, μια ικανή αλλά και κυνική γυναίκα που μοιάζει να έχει κουραστεί από τη ζωή της αστυνομικού, και η νεαρότερη Εύα, ιδεαλίστρια και διψασμένη για δράση. Οι δύο γυναίκες πρέπει να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους για να καταφέρουν να εισχωρήσουν στα άδυτα του παράνομου δικτύου μυστικών αγοραπωλησιών έργων τέχνης και να εντοπίσουν τον δράστη που δεν αφήνει ποτέ ίχνη…
Εκεί που το CSI συναντά τις αστυνομικές ιστορίες του Τζο Νέσμπο: οι «Δολοφόνοι του Γκόγια» συνεχίζουν τη λαμπρή παράδοση της Ισπανίας στο είδος του θρίλερ με ένα συναρπαστικό μυστήριο στην καρδιά της Μαδρίτης – εκεί όπου το ακριβότερο χόμπι του κόσμου μπορεί να τραβήξει την προσοχή ενός δολοφόνου. Η Μαριμπέλ Βερντού («Θέλω και τη Μαμά σου», «Ο Λαβύρινθος του Πάνα»), μία από τις καλύτερες και πιο δημοφιλείς ισπανίδες ηθοποιούς της εποχής μας, πρωταγωνιστεί σε ένα μυστηριώδες θρίλερ γεμάτο ανατροπές και σασπένς που μας ταξιδεύει σε έναν αθέατο κόσμο αφθονίας και παρανομίας, αποτελώντας ταυτόχρονα μια εύστοχη ματιά στις ταξικές αντιθέσεις και την υποκρισία της σύγχρονης Ισπανίας.
Ο σκηνοθέτης Χεράρδο Χερέρο μιλά για την ταινία
Πώς χτίστηκε το σενάριο: πρώτα ήρθε το μυστήριο ή οι χαρακτήρες;
Προσωπικά, προτιμώ να χτίζω πρώτα την πλοκή, αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί καλύτερα για μένα. Ταιριάζουμε πρώτα τα κομμάτια της ιστορίας, βεβαιωνόμαστε ότι οι θεατές θα μπορέσουν να ακολουθήσουν τα όσα θα εξιστορήσουμε και ότι αυτό που συμβαίνει έχει ρίζες στη πραγματικότητα. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας, μιλήσαμε με πολλούς αστυνομικούς που μου είπαν ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ο ένοχος προέρχεται από το κοντινό περιβάλλον του θύματος. Δεν υπάρχουν τόσα πολλά εγκλήματα στην Ισπανία που σπάνε αυτόν τον κανόνα: η οικογένεια, οι φίλοι, ο επιχειρηματικός κύκλος είναι τα μέρη όπου επικεντρώνεται η έρευνα. Μόλις νιώσω ότι έχω θωρακίσει την πλοκή, στρέφομαι στους χαρακτήρες: πώς είναι, πώς ζουν, τι στόχους και όνειρα έχουν, πώς τους εξαπατούν …
Ξέρατε πάντα ότι ο χαρακτήρας της Μαριμπέλ Βερντού θα ήταν στην καρδιά της ιστορίας;
Ναι, ο χαρακτήρας της Μαριμπέλ μού φαινόταν πάντα ο πιο ενδιαφέρων. Είναι μια γυναίκα, η οποία έχει ζήσει σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο και έπρεπε να μάθει να συμπεριφέρεται αναλόγως για να επιβιώσει. Την έχει σημαδέψει αυτή η εμπειρία τού να παλεύεις σκληρά για γίνεις αποδεκτή. Είναι επίσης ένα άτομο που η ζωή δεν αντιμετώπισε καλά: δεν ήταν τυχερή στις σχέσεις της με τους άνδρες, έπρεπε να δουλέψει σκληρά για να είναι καλή αστυνομικός… Είναι ένα αυτοκαταστροφικό άτομο, που καπνίζει και πίνει διαρκώς, και είναι σε θέση να εργάζεται 16 ώρες σερί, πιστεύει ότι η εργασία είναι πάνω από την προσωπική του ζωή. Και μου άρεσε που ήταν η πρώτη φορά που η Μαριμπέλ έπαιξε έναν τέτοιο ρόλο με τόσες αποχρώσεις, μια γυναίκα τόσο πληγωμένη, τόσο ακραία…
Μιλήστε μας για τη σύγκριση της Κάρμεν με τη νεαρότερη Εύα.
Μου άρεσε πολύ η αντίθεση μεταξύ της Κάρμεν με κάποιον άλλης γενιάς, όπως η Εύα, μια νεαρή γυναίκα, που ανήκει σε άλλη εποχή και θέλει να κάνει τον κόσμο της εργασίας της συμβατό με τον προσωπικό της κόσμο. Έχει σύζυγο, έχει παιδιά και δεν θέλει να το θυσιάσει αυτό. Η Κάρμεν δεν έχει προσωπική ζωή – περνάει καλά και θα ήθελε να ερωτευτεί, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά της.
Πώς επιλέξατε τις ηθοποιούς;
Η Μαριμπέλ Βερντού ήταν εξ αρχής μέρος του πρότζεκτ. Όταν διάβασα το αρχικό σενάριο και είδα ότι μου άρεσε, τηλεφώνησα αμέσως στη Μαριμπέλ. Εκείνη διάβασε το σενάριο και μου είπε ότι ήταν πρόθυμη να το κάνει, αν και ήμασταν ακόμη σε πρώιμο στάδιο και έπρεπε να εξελίξουμε πολύ το σενάριο. Ήταν ευτυχής εξέλιξη, μιας και μπορέσαμε με ευκολία να συμπληρώσουμε και το υπόλοιπο καστ – όλοι ήθελαν να δουλέψουν μαζί της. Βρήκαμε την Άουρα προς το τέλος της διαδικασίας και ήμασταν τυχεροί όταν είπε το ναι. Ήταν λαχείο για εμάς η Άουρα.
Υπάρχει πράγματι υπόγεια αγορά τέχνης;
Αν όχι, γιατί εμφανίζονται τόσα πολλά έργα ξαφνικά; Η δήλωση και η απόδοση αξίας σε πίνακες και έργα τέχνης είναι μία σχετικά σύγχρονη εξέλιξη. Πρόσφατα, δημοσιεύθηκε η ιστορία μιας οικογένειας από την οποία εκλάπη ένας μη δηλωμένος πίνακας. Και είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν πολλές παρόμοιες περιπτώσεις ανθρώπων που δεν έχουν παραδεχθεί την ιδιοκτησία ορισμένων έργων. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να επιδεικνύουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, αλλά υπάρχουν και άλλοι, που είναι πιο έξυπνοι από τους πρώτους, επειδή γνωρίζουν ότι θα έπρεπε να πληρώσουν πολλά χρήματα αν δημοσιεύονταν.
Μοιάζετε να αγαπάτε πολύ το είδος του θρίλερ.
Μου αρέσει πολύ η αστυνομική λογοτεχνία, το νουάρ. Από τη μία, οι ιστορίες είναι διασκεδαστικές και από την άλλη, μπορείς να μιλήσεις με τρόπο ουσιαστικό για αυτό που συμβαίνει στη σημερινή κοινωνία. Δεν είναι ότι θέλω απαραίτητα να κάνω θρίλερ, αλλά η ζωή με πήγε εκεί. Άλλωστε, η Ισπανία έχει αποκτήσει πλέον την εμπιστοσύνη του κόσμου στην παραγωγή θρίλερ – εδώ και χρόνια βγαίνουν πραγματικά καταπληκτικές δουλειές.
Οι Δολοφόνοι του Γκόγια (El Asesino de los Caprichos, 2019)
Σκηνοθεσία: Gerardo Herrero
Ηθοποιοί: Maribel Verdú, Aura Garrido, Roberto Álamo
Διάρκεια: 95΄
Η ταινία θα προβληθεί από τις 13 Αυγούστου στους κινηματογράφους